Για δεύτερη συνεχή χρονιά, το Ίδρυμα Ωνάση συνεργάζεται με το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας και το Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας και φέρνουν στις οθόνες μας τις ελληνικές ταινίες μικρού μήκους που βραβεύτηκαν το 2020. Φέτος, τα δύο φεστιβάλ πραγματοποιήθηκαν τόσο σε ψηφιακό όσο και σε φυσικό χώρο, συνδυάζοντας προβολές σε θερινά σινεμά και ψηφιακές προβολές σε ειδικά διαμορφωμένες πλατφόρμες. Οι ταινίες που βραβεύτηκαν ξεχώρισαν για την τόλμη και την ιδιαίτερη ματιά τους σε κοινωνικά και υπαρξιακά θέματα του «εδώ και τώρα». Οι ταινίες είναι διαθέσιμές για προβολή στο Youtube από τις 23/4/21 ως και την 1/5/21. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε εδώ το αναλυτικό πρόγραμμα.

"Απόδραση από τον εύθραυστο πλανήτη" του Θανάση Τσαμπίνη

Ο πλανήτης πρόκειται να καταστραφεί σε λίγες ώρες από ένα ροζ, αποπνικτικό νέφος. Δύο αγόρια συναντιούνται τυχαία σε ένα εγκαταλειμμένο δισκάδικο και αποφασίζουν να περάσουν μαζί τις τελευταίες στιγμές ζωής. Παίζουν παιχνίδια, εξερευνούν και μιλάνε για την ζωή τους , τον εαυτό τους. Η ταινία όπως είπε και ο δημιουργός της αφορά το παρόν και την σημαντικότητα του να ζούμε σε αυτό ούτε στο παρελθόν ούτε στο μέλλον. Αυτό κάνουν και οι δύο πρωταγωνιστές, παρά την καταστροφή που πρόκειται να έρθει , σταματάνε τον χρόνο και δημιουργούνε μια τρυφερή σχέση με ημερομηνία λήξης. Οι μοβ/ροζ αποχρώσεις, τα ιδιαίτερα σκηνικά που θυμίζουν όνειρο και η εκπληκτική μουσική είναι κάποιοι ακόμη λόγοι για να την παρακολουθήσετε.

"Όπως θα συνέβαιναν μέσα στο νερό" της Ανθής Δαουτάκη

H ταινία αποτελεί μια ενδοσκόπηση στη ζωή της 35χρονης Ήρας. Η Ήρα είναι μια γυναίκα που καταφεύγει συχνά στο μαγικό «υδάτινο» κόσμο που πλάθει με τη φαντασία της, προκειμένου να δραπετεύει από την μοναχική, γεμάτη ανασφάλεια πραγματικότητά της που βρίσκεται όπως λέει και η ίδια «πίσω από τον καθρέφτη». Αντιμετωπίζει δυσκολίες στο να κοινωνικοποιηθεί με τους ανθρώπους, αλλά αυτό που της είναι ακόμα πιο δύσκολο είναι να ανταποκριθεί στις κοινωνικές νόρμες στις οποίες πρέπει να υπακούει ως γυναίκα. Μέσα σε αυτό το κλίμα της ανασφάλειάς και της εσωστρέφειάς της, μια επίσκεψη σε ένα κοσμηματοπωλείο είναι αρκετή για να της προκαλέσει αμηχανία. Σε αυτή τη συνθήκη μπαίνει στην διαδικασία να αγοράσει μια βέρα, η οποία γίνεται και η αφορμή να πλάσει στον ονειρικό της κόσμο μια φανταστική σχέση. Με αυτό το εφήμερο ρομάντζο, βιώνει την ανάγκη της για συντροφικότητα, λίγο πριν επιστρέψει πάλι στην γκρίζα καθημερινότητά της. Η σκηνοθέτης, χρησιμοποιώντας στοιχεία μαγικού ρεαλισμού, μας δίνει μια οπτική της προσπάθειας μιας γυναίκας, με πολύ διαφορετικά χαρακτηριστικά στην προσωπικότητα και τον τρόπο ζωής από ότι η κοινωνία ορίζει ως γυναίκα στη σημερινή εποχή, να νιώσει αποδεκτή στο δικό της ονειρικό κόσμο. Γιατί μόνο εκεί αισθάνεται πραγματικά ο εαυτός της.

"Το Βάζο" του Κυριάκου Ρόντση

Σε μια συνηθισμένη επαρχιακή πόλη της Ελλάδας, παρακολουθούμε το καλοκαίρι ενός μικρού αγοριού που διανύει το ταξίδι του προς την ενηλικίωση. Έχοντας πάθος με τη φωτογραφία και έναν εσωστρεφή χαρακτήρα, διαφέρει από το κλασικό στερεότυπο ενός αγοριού της ελληνικής επαρχίας. Αυτό έρχονται να επιβεβαιώσουν κυρίως οι γονείς του, οι οποίοι, άλλοτε έμπρακτα και άλλοτε με τη στάση τους, αποδοκιμάζουν την φύση και τις κλίσεις του γιου τους. Έχοντας να αντιμετωπίσει όλα αυτά, το αγόρι περνά μοναχικά το καλοκαίρι του παγιδεύοντας πεταλούδες σε ένα βάζο, νιώθοντας και ο ίδιος παγιδευμένος και εγκλωβισμένος σε μια πραγματικότητα που δεν του ταιριάζει. Από τη μια πλευρά οι γονείς, προσπαθούν  να προστατεύσουν το παιδί τους όσο γίνεται περισσότερο περιορισμένο σε ένα «ασφαλές βάζο» και από την άλλη το παιδί θέλει να ελευθερωθεί από αυτό και να «ανοίξει τα φτερά του» για άλλους ορίζοντες. Μια διεισδυτική ματιά στον τρόπο με τον οποίο η ελληνική, επαρχιακή κοινωνία αντιμετωπίζει το διαφορετικό με φόβο και καχυποψία ως κάτι ξένο που πρέπει να περιοριστεί.

Μπάμπης Στεβής

"Ανθολόγιο Μιας Πεταλούδας" του Κωστή Χαραμουντάνη

 "Το γιούκα είναι το πιο κλασικό φυτό που θα βρεις στα σκουπίδια" . Έτσι λέει η ταινία και εγώ συμφωνώ. Το Anthology of a  Butterfly είναι τα ψυχεδελικά βάϊμπς σε όλο τους το μεγαλείο. Από εικόνες με πολλά χρώματα που εναλλάσσονται γρήγορα μέχρι την αλλοιωμένη φωνή της αφήγησης και την μουσική που μπαίνει σε επανάληψη. Η ταινία αυτή μιλάει για την ζωή, για τις σχέσεις των ανθρώπων και για τις σχέσεις τους με τα φυτά. Μιλάει για τα λουλούδια, καθώς και τι άλλο, για τις πεταλούδες. Σίγουρα υπάρχουν πολλά νοήματα και μηνύματα σε αυτήν την ταινία, αλλά αυτό με έβαλε σε περισσότερες σκέψεις είναι ότι τα λουλούδια και οι άνθρωποι δεν είναι τόσο διαφορετικοί αν το καλοσκεφτούμε.

Τατιάνα Τσεκούρα

"Όταν γελάω κλείνουν τα μάτια μου" του Ντάνιελ Μπόλντα

Ξέρεις, το ότι δεν θυμάσαι τα όνειρα σου, δεν σημαίνει πως αυτά δεν υπάρχουν. Ούτε πως είναι λιγότερο σημαντικά...Μερικά έχουν ρεβίθια με κάρυ, single malt καπνιστό ουίσκι δώδεκα χρόνων, αθηναϊκές πολυκατοικίες, ταράτσες, γάτες, πορτοκαλί απογεύματα, το αγαπημένο μας μέρος στη γη, πράσινες σοκοφρέτες  ή και τίποτα απ΄ όλα αυτά.

Μια ταινία του Ντάνιελ Μπόλντα με την Sandra Abuelghanam και τη Ναταλία Swift, κερδίζει την πρώτη θέση στη λίστα «αγαπημένων ταινιών μικρού μήκους» μου. Μάλλον επειδή δεν θυμάμαι ποτέ τα όνειρα μου, ή επειδή όταν γελάω δυνατά τα μάτια μου κλείνουν αυτόματα. Δεν έχει και πολύ σημασία. Ξέρεις, μερικές φορές η πραγματικότητα είναι πολύ πιο γλυκιά απ’ τα όνειρά μας. Έχει σάουντρακ the boy και εφηβικούς έρωτες. Πόσο λάθος μπορεί να πάει αυτό;

"Μελατονίνη" του Νίκου Πάστρα

Αυτή τη στιγμή στην οθόνη μου παίζει για τέταρτη φορά η Μελατονίνη. Μια ταινία του Νίκου Πάστρα με την Ναταλία Swift και τον Θοδωρή Νάστο. 

Η ώρα είναι σχεδόν τρεις το πρωί και δεν μπορώ να σας πω με σιγουριά, αν αυτό που με τράβηξε περισσότερο ήταν ο έρωτας, η ανάγκη μου να επιστρέψουμε στις μέρες που χορεύαμε και μεθούσαμε με μάτια κλειστά (και σε απόσταση πολύ μικρότερη των δύο μέτρων), τα μπλε και μοβ χρώματα που μας έλουζαν ή οι διαταραχές ύπνου; Προσωπικά, δεν είμαι σίγουρα ναρκοληπτική. Όμως κάπου μέσα μου, ίσως υπάρχει ένας φόβος, πως αν κοιμηθώ απόψε, χωρίς αυτά τα μπλε φώτα να με χτυπούν για εκατοστή φορά, απ΄ την οθόνη του υπολογιστή, ο κόσμος μου θα καταρρεύσει. Η Μελατονίνη κυλάει μέσα από βλέμματα, αγγίγματα και μέτριες συγχορδίες και από το πρώτο χαμόγελο μέχρι και το τελευταίο κλείσιμο των ματιών, σου αφηγείται σε μόλις δώδεκα λεπτά, μια όμορφη ιστορία.

Γιώργος Τσιβάκης

"Antivirus" της Αναστασίας Σίμα

Αθήνα, Ελλάδα 2020. Ημέρες καραντίνας. Η Δάφνη, νεαρή τραγουδίστρια της τζαζ με ξένη καταγωγή, που ζει στην Αθήνα, αποφασίζει να «γκρεμίσει» τον τοίχο που την χωρίζει από τον ενοχλητικό γείτονά της. Δείγμα σύγχρονου ρεαλιστικού σινεμά, που θίγει πολλά θέματα σε ελάχιστα λεπτά. Μεγάλα μονοπλάνα, ντοκιμαντερίστικη φωτογραφία και λιτή σκηνοθεσία συνθέτουν το φιλμ. Η Δάφνη είναι εγκλωβισμένη στο πανέμορφα «μίζερο» διαμέρισμα της και το αναίτιο μίσος δεν την αφήνει να εκφραστεί. Η καταστροφική πανδημία θα επηρεάσει με τον τρόπο της τα πράγματα και ίσως μετά από αυτή τη δοκιμασία το μέλλον να φαίνεται πιο καθαρά, χωρίς χαρτάκια στις πόρτες και χωρίσματα στις εσωτερικές αυλές.

"Bella" της Θέλγιας Πετράκη 

Στην πλέον μακρινή Ελλάδα του 1986-1987, λίγο πριν από την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, λίγο πριν από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου ακολουθούμε την Ανθή. Στα μάτια της (και όχι μόνο) η χώρα αλλάζει, ο κόσμος αλλάζει και, μαζί τους, ο Χρήστος μοιάζει να αλλάζει κι αυτός. Το Bella είναι ένα όνειρο 25 λεπτών. Ένα πανέμορφο όνειρο, με μικρές εφιαλτικές δόσεις. Ο έρωτας απουσιάζει, αλλά τελικά είναι πάντα εκεί. Το ίδιο και τα συναισθήματα, γιατί μερικές στιγμές την αισθανόμαστε πολύ δύσκολη τη ζωή και κουρνιάζουμε σε εμβρυϊκή στάση. Τελικά, το Bella είναι ένα ξεθωριασμένο καρτ ποστάλ  που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε...