Με αμείωτους ρυθμούς συνεχίζει να "τρέχει" το Φεστιβάλ, έχοντας μπει πλέον για τα καλά στην τελική ευθεία, αφού απομένουν 3 ημέρες για να ολοκληρωθεί. Οι πρώτοι τίτλοι τέλους βέβαια, αναμένεται να πέσουν αύριο με την τελετή λήξης και την απονομή των βραβείων που θα διεξαχθούν στο Ιντεάλ και θα συνοδευτούν από την προβολή του Close, του Λούκας Ντοντ.

Πάμε όμως να πιάσουμε τα πράγματα από εκεί που τα αφήσαμε στο προηγούμενο κείμενο, με λιγότερους τίτλους αυτή τη φορά, αφού η κόπωση από τις διαδοχικές προβολές έμελλε να αποβεί μοιραία.

Η Δευτέρα ήταν μια άκρως ενδιαφέρουσα ημέρα για το Διεθνές Διαγωνιστικό, αφού είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε δύο εντελώς διαφορετικές ταινίες(από την αισθητική, μέχρι την προσέγγιση  και το γενικότερο ύφος) που συναντήθηκαν για πολύ λίγο σε κάποιο παράλληλο σύμπαν και μετά συνέχισαν η κάθε μια την πορεία τους.

Ένα από τα προσωπικά κολλήματα που έχω όταν μιλάμε για φεστιβαλικές ταινίες που δεν έχουν πάρει ακόμα διανομή, έχει να κάνει με την αισθητική των αφισών και των frames που δίνονται στη δημοσιότητα, αφού είναι το μοναδικό δείγμα γραφής που έχουμε για αυτές. Η ιδιαίτερα άσχημη και αδούλευτη αφίσα του ''Ήσυχου Κοριτσιού'' μου έκανε την ζωή αρκετά δύσκολη, αλλά τελικά πείστηκα από τα εγκωμιαστικά σχόλια που υπήρχαν διάσπαρτα στο διαδίκτυο. Το τελικό αποτέλεσμα επί της οθόνης δεν δικαίωσε πλήρως το ένστικτό μου, αλλά δεν μπορούμε να πούμε πως το διέψευσε κιόλας.

Μην παρεξηγηθώ, πρόκειται για μια γλυκιά ταινία, στην οποία παρακολουθούμε την Κοτς ένα μικρό κορίτσι με αγγελική μορφή, να περνά το καλοκαίρι της με ανάδοχους γονείς εξαιτίας της εγκυμοσύνης της μητέρας της. Μέρα με τη μέρα, τα μέλη αυτής της προσωρινής οικογένειας θα έρθουν πιο κοντά, ενώ ένα μεγάλο και καθοριστικό για την πλοκή μυστικό θα τα επηρεάσει αμφότερα. Μεθοδικά λοιπόν, παρακολουθούμε ένα παραμύθι που έχει ως φόντο την ιρλανδική φύση και οδηγεί την πλοκή με μαθηματική ακρίβεια στο εύπεπτο και δακρύβρεχτο χάπι εντ, που συνάμα στα δικά μου μάτια όμως, είναι πέρα για πέρα καλοδεχούμενο. Το "Ήσυχο Κορίτσι'' είναι ένα παραδοσιακό crowd pleaser, το οποίο παράλληλα έγραψε ιστορία, αφού όπως μας ενημέρωσε ο ίδιος ο σκηνοθέτης, πρόκειται για την πρώτη ταινία στην ιστορία των Νυχτών Πρεμιέρας που έχει ως βασική γλώσσα την ιρλανδική.

Από την άλλη, στο ''Aftersun'' , το οποίο μέτρησε δύο διαδοχικά sold out, βλέπουμε τις διακοπές ενός μικρού κοριτσιού με τον χωρισμένο πατέρα της, στα Τουρκικά παράλια που αποτελούν έναν επίγειο παράδεισο για τους Βρετανούς τουρίστες, οι οποίες όπως μαθαίνουμε στην πορεία αποτελούν τις μνήμες της πρώτης στο χρονικό παρόν της ταινίας, που είναι ενήλικη. Ταινία που συνοδεύτηκε και θα συνεχίζει να συνοδεύεται από γιγαντιαίο χάιπ, εξαιτίας του Πολ Μέσκαλ (Normal People). Την παράσταση από ερμηνευτικής άποψης βέβαια κλέβει η πρωτοεμφανιζόμενη Φράνκι Κόριο, ο χαρακτήρας της οποίας επηρεάζεται σε τεράστιο βαθμό από αυτές τις καλοκαιρινές διακοπές και έπειτα, επαναπροσδιορίζοντας για τα καλά τον όβερ γιουζντ όρο του coming of age.

Τρυφερή και πάνω απ' όλα ανθρώπινη το "Aftersun", όπως πολύ εύστοχα γράφει και η περιγραφή στο επίσημο πρόγραμμα του Φεστιβάλ, είναι μια ταινία που στην αρχή σε κάνει να χαμογελάς και στο τέλος σε αφήνει να φύγεις δακρυσμένος από την αίθουσα. Μια κινηματογραφική σπουδή πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις και τον "θεσμό" της οικογένειας, αλλά πάνω απ' όλα πάνω απ' όλα στον ανθρώπινο ψυχισμό και τον φόβο για το άγνωστο που μας διακατέχει. Έχοντας στιγμές και σκηνές που είναι αθόρυβα θορυβώδεις και κάποιες άλλες που είναι απίστευτα ειλικρινείς, χτίζει διαρκώς τους χαρακτήρες και την ιστορία της μέχρι την κορύφωση του τελευταίου ημιώρου, για το οποίο έχει προηγουμένως προετοιμάσει τον θεατή και έρχεται να κουμπώσει σαν το τελευταίο κομμάτι ενός παζλ.

Πρόκειται σίγουρα για ένα σπουδαίο μεγάλου μήκους ντεμπούτο, το οποίο αφήνει υποσχέσεις για τη συνέχεια της Σάρλοτ Γουέλς από εδώ και πέρα. Για να είμαι ειλικρινής πάντως. λίγο οι μεγάλες προσδοκίες, λίγο η αναστάτωση της κατάμεστης αίθουσας δεν μου επέτρεψαν να αφεθώ ολοκληρωτικά στην εμπειρία που προσφέρει. Από τη Δευτέρα μέχρι σήμερα όμως, τη σκέφτομαι διαρκώς, περιμένοντας από τώρα μια δεύτερη προβολή και αν μη τι άλλο αυτό είναι κάτι που μπορεί να το πετύχει μονάχα μια σημαντική ταινία.

Από εκεί και πέρα το "Joyland" από το Πακιστάν έχει τις στιγμές του και θα μπορούσε να κάνει πολλά περισσότερα με τις βάσεις που θέτει το ίδιο για τον εαυτό του, αλλά τελικά δεν τα καταφέρνει. Δεν τα καταφέρνει, γιατί πέφτει στις ίδιες του τις παγίδες και έχοντας ως φιλοδοξία να λειτουργήσει ως πολυεπίπεδη καταγγελία απέναντι στην Πατριαρχία που ελέγχει τα πάντα, χάνει την ουσία προσπαθώντας να χωρέσει δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη, αγνοώντας από τη μέση και μετά το queer στοιχείο για το οποίο βραβεύτηκε και στις Κάννες.

Για το τέλος, χθες βράδυ, προβλήθηκε στο ΙΝΤΕΑΛ, το "Eo" του ζωντανού θρύλου που ακούει στο όνομα Γέρζι Σκολιμόφσκι, ο οποίος ανέβηκε στη σκηνή και μας είπε πόσο μας ζηλεύει που θα δούμε την ταινία για πρώτη φορά και είχε δίκιο. Νομίζω πως είχα καιρό να δω τόσο φρέσκια ταινία, που ενώ καταπιάνεται με τα ίδια θέματα που καταπιάστηκαν το "Gunda" και το "Cow" πέρυσι, το κάνει διαφορετικά αφού εδώ μιλάμε για μια ολότελα διαφορετική κινηματογραφική εμπειρία, με μυθοπλαστικά στοιχεία, που παίζει με τον ωμό ρεαλισμό και το ψυχεδελικό στοιχείο, έχοντας πάντα σαν πρωταγωνιστή έναν ταπεινό γαϊδαράκο.