Διαβάζοντας την περιγραφή του Closer πριν ακόμη δω την ταινία, η αλήθεια είναι πως περίμενα κάτι αρκετά διαφορετικό πιο κοντά στο «ρομαντικό» που υπόσχεται. Τέσσερα άτομα τα οποία αποτελούν δυο ερωτικά ζευγάρια περιπλέκονται μεταξύ τους, έπειτα από την τυχαία ή και όχι γνωριμία τους. 

Αυτό που βλέπουμε ωστόσο είναι κάτι αρκετά συγχυσμένο, βασισμένο στο σενάριο του Patrick Marber με την σκηνοθετική προσέγγιση του  Mike Nichols ο οποίος αποτυπώνει με όχι ιδιαίτερη ροή τα γεγονότα. Οι πρωταγωνιστές έπειτα από την γνωριμία τους, στο αμέσως επόμενο πλάνο βρίσκονται σε σχέση χρόνων χωρίς κανένα χτίσιμο ή έστω με τρόπο ώστε να κατανοήσουμε τα συναισθήματά τους και την σχέση τους. Συγκεκριμένα η αδυναμία εξωτερίκευσης των συναισθημάτων είναι το κυριότερο πρόβλημα που παρατηρώ καθώς σε όλη την διάρκεια δεν γίνεται σαφές το γιατί και τι νιώθει ο ένας για τον άλλον. Το «σ ’αγαπώ» μοιάζει πιο κενό από ποτέ χωρίς καμία βαρύτητα, οι σχέσεις μοιάζουν περισσότερο με σαρκικές απολαύσεις τις οποίες όμως και πάλι «ακούμε» ως δηλώσεις και δεν έχουμε παρά να πιστέψουμε. Βέβαια το τι είναι αλήθεια και τι ψέμα δεν φαίνεται να το κατανοούν ούτε οι ίδιοι για τους εαυτούς τους, αφού συγχέουν καταστάσεις κάνουν απερισκεψίες τις οποίες δεν μετανιώνουν αλλά παραδέχονται γνωρίζοντας τις συνέπειες, χωρίς όμως να κάνουν αισθητό τον λόγο και τα συναισθήματα για τα οποία προχώρησαν σε κάποια πράξη. Γενικότερα υπάρχει μια εντύπωση του «γιατί έτσι», αφήνοντάς μας να σκεφτόμαστε και να αναλύουμε στο μυαλό μας τι μπορεί να σκέφτηκε ο τάδε  ή γιατί είπε την συγκεκριμένη φράση.

Όλοι καταλήγουν είτε πληγωμένοι είτε κενοί, συναισθηματικά ανώριμοι και ανίκανοι να εκφραστούν πραγματικά και να γίνουν μέλη μιας ουσιαστικής σχέσης. Οι ερμηνείες βοηθάνε κάπως την όλη κατάσταση, κυρίως με την απολαυστική Natalie Portman η οποία συνεχώς κρύβει και συνάμα αποκαλύπτει πράγματα στον σύντροφό της Jude Law, όπως κάνει και ο ίδιος με την σειρά του είτε σε εκείνη είτε στην Julia Roberts. Αν και μοιάζει αργή λόγω της περιορισμένης δράσης και του καστ, είναι μια ταινία που δεν περνά εντελώς αδιάφορη αλλα δημιουργεί σκέψεις και εντυπώσεις, προβληματισμούς για την φύση των ανθρώπινων σχέσεων και των συναισθημάτων που είναι ανίκανα να επενδυθούν, την ευκολία της προδοσίας και της φθηνής δικαιολογίας, όπως και την άμεση επιστροφή σε κάτι που δεν ήταν αρκετό, όταν το «καλύτερο» αποδεικνύεται ανάξιο. Διαφορετικά μπορείτε απλώς να παρακολουθήσετε μια αισθητικά όμορφη ταινία, ιδιαίτερα στις σκηνές με την Πόρτμαν αφήνοντας στην άκρη την προσπάθεια εύρεσης κάποιου «νοήματος».