Ναι, θα το κάνω. Κανείς δεν μπορεί να με σταματήσει. Θα το γράψω. «Αχ και να ‘χαν βρει μωρό μου, μία μηχανή του χρόνου. Να γυρίσω λίγο πίσω, να σε βρω και να σε σβήσω!»

Κανείς δεν μπορεί να διαψεύσει πως «Η Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού» δεν αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για το τραγούδι.  

Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως κάποτε ευχήθηκε να σβήσει από το κεφάλι του αρνητικές στιγμές ή αρνητικούς ανθρώπους. Και αν ερχόταν ο Michel Gondry και σου έλεγε πως βρήκε τον τρόπο, θα το έκανες χωρίς δεύτερη σκέψη ή θα το συλλογιζόσουν έστω και κάποια δεύτερα;

Το 2004 ο Jim Carrey και η Kate Winslet ενσαρκώνουν τους Joel Barish και Clementine Kruczynski στο δραματικό sci-fi ρομάντζο “Eternal Sunshine of the spotless mind” και μας ραγίζουν την καρδιά, το κεφάλι, όλο μας το είναι. Μας γεμίζουν ερωτήματα, αναπάντητα εις τους αιώνας των αιώνων αμήν, για τον έρωτα, την αγάπη, την αλήθεια των συναισθημάτων και των σκέψεων μας, την πραγματικότητα των όσων λέμε και όσων ακούμε, της ύπαρξης και της θύμησης μας.

Το Eloisa to Abelard είναι η στιχομυθία του Alexander Pope στην οποία βασίστηκε ο τίτλος και εν μέρει η ταινία. Το ποίημα μιλάει για την τραγική ιστορία αγάπης της Ελοΐζας και του Αβελάρδου. Δυο άνθρωποι που ερωτεύτηκαν αληθινά και παθιασμένα σε λάθος χρόνους και καιρούς και κατάφεραν ο έρωτας τους να μείνει για αιώνες ζωντανός και ας μην τον έζησαν όπως ήθελαν τότε. Η Ελοΐζα μπορεί να επιβιώσει μόνο αν καταφέρει να ξεχάσει τον έρωτα της, το ίδιο συμβαίνει και στην Clementine.

Η ταινία είναι ένα μπέρδεμα και το σκηνοθετικό παραμύθι που εκτυλίσσεται κυρίως στο μυαλό του Joel καίει όποιο εγκεφαλικό κύτταρο δεν έχει καεί σε έναν ερωτευμένο νου. Νομίζω πως μιλάμε για έναν εθισμό που σε κάνει να μην ξέρεις που πατάς και που βρίσκεσαι σε τούτο τον κόσμο, πιο συγκεκριμένα αν θες να βρίσκεσαι στο οπουδήποτε σου. Χρειάζεται να δεις την ταινία τουλάχιστον 3 φορές. Την πρώτη θα πέσεις με τα μούτρα και θα σκάσεις με το κεφάλι στον πυθμένα της, θα χτυπήσεις και δεν θα θυμάσαι τι ακριβώς είδες. Αφού το επεξεργαστείς, θα πατήσεις το play για δεύτερη φορά και θα αρχίσεις να συνδέεις τις κουκίδες και να φτιάχνεις το χάρτη σε έναν ξένο εγκέφαλο, ενώ καλά-καλά δεν ξέρεις να λειτουργείς τον δικό σου. Ε, με την τρίτη προσπάθεια, εκεί που έχεις καταλάβει τους χρόνους (όχι, τα μαλλιά της Clementine ακόμα ψάχνεται στο αν βοηθάνε να ξετυλίξεις τον μίτο), βλέπεις ένα φιλμ που εξηγεί την αιώνια κατάθλιψη του βρόμικου μυαλού ενός αισθηματία.

Έχεις ερωτευτεί ποτέ; Αν ναι, τότε είναι περιττό να ρωτήσω αν έχεις πονέσει. Υπάρχει πόνος χωρίς έρωτα, αλλά όχι έρωτας χωρίς πόνο. Ακόμη, περιττό είναι να ρωτήσω αν έχεις ευχηθεί να ξεχάσεις ό,τι σε πλήγωσε και σε σκοτώνει ακόμα, ίσως, λίγο-λίγο. Και αν, λοιπόν, ερχόταν ο Dr. Mierzwiak (Tom Wilkinson) με την γραμματέα του Mary (Kirsten Dunst) και τον συνεργάτη του Stan (Mark Ruffalo), να σου πουν πως βρήκαν τρόπο να σβήσεις από την μνήμη σου ό,τι εσύ θες, χωρίς να πάθεις κανένα κακό, θα το έκανες; Αν η απάντηση είναι όχι, όλα καλά, τελειώνουμε εδώ, ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Αν η απάντηση είναι ναι, σημαίνει πως προχωράμε την διαδικασία.

Η απορία μου πάντα ήταν μία. Το κενό, τι και ποιος το αναπληρώνει; Σου έκλεψαν τα δεδομένα και τις καταστάσεις της ζωής σου, όλα αυτά που όρισαν το σήμερα σου και καθόρισαν το παρόν σου. Όλα αυτά θα έχουν εξαφανιστεί μα θα είσαι ακόμα εκεί, ο ίδιος εσύ, λειψός και κάπως άδειος, χωρίς να ξέρεις το γιατί. Μα, το χειρότερο είναι να το μετανιώσεις στα μισά. Να κυνηγάς τις αναμνήσεις που τόσο μόχθησες να ξεχάσεις, για να μην τις χάσεις και αυτές μαζί με εσένα. Η άμυνα του ανθρώπου είναι να αποφεύγει ό,τι θεωρεί δυσάρεστη κατάσταση. Η άμυνα του αισθηματία είναι να πονάει, να ακουμπάει συνέχεια με την γλώσσα την πληγή στο στόμα του και αυτή να μην κλείνει ποτέ. Περαστικά στον Joel, στην Clementine και σε εμάς, γιατί αυτοί μπορεί να ζήσαν καλά, μπορεί και όχι, εμείς πάντως σίγουρα το ζούμε χειρότερα.