Κάθομαι σε μία πυλωτή και γράφω για την φυλακή της ζωής, για το φαΐ της πλατφόρμας, για την αθλιότητα της έννοιας που κάποτε αναγνωρίζαμε στην λέξη άνθρωπος. Φτάνει η μέρα που ούτε να την ξεστομίσουμε δεν θα μπορούμε.

Τρώω νευρικά μια τσίχλα αντί να ανάψω ένα τσιγάρο και παλεύω με τον εθισμό μου. Ο Goreng (ο πρωταγωνιστής μας) για να δώσει αυτή την μάχη αποφάσισε να γίνει εθελοντικό πειραματόζωο σε μια κάθετη φυλακή. Ένα κελί σε κάθε όροφο, άγνωστος αριθμός ορόφων. Δύο δεσμώτες σε κάθε κελί. Μία πλατφόρμα κατεβάζει το φαγητό. Attention, attention! ΚΑΤΕΒΑΖΕΙ, όχι μοιράζει. Ένα τραπέζι για όλους. Πόσοι είναι αυτοί οι όλοι; Θα φτάσει; 

El Hoyo, ο πρωτότυπος τίτλος της ισπανικής ταινίας του 2019, ενός horror movie επιστημονικής φαντασίας (έστω ότι) του Galder Gaztelu-Urrutia. Ο Ισπανός σκηνοθέτης επιλέγει κωμικούς ηθοποιούς (Ivan Massagué, Antonia San Juan) και τους βαφτίζει με προσοχή. Goreng (Ivan Massagué) στα Ινδονησιακά σημαίνει «τηγανητό», Baharat (Emilio Buale), στα Αραβικά σημαίνει μπαχαρικό. Imogniri (Antonia San Juan), βγαίνει από το Imogiri, ένα βασιλικό νεκροταφείο της Ιάβας της Ινδονησίας. Miharu (Alexandra Masangkay), στα Ιαπωνικά εννοεί «φυλάω-προσέχω». El Hoyo, στην γλώσσα του Galder σημαίνει δίκαιη κατανομή του πλούτου. 

Πολλά εμπόδια γεννήθηκαν στην προσπάθεια σύνταξης του άρθρου, μα η πραγματική δοκιμασία ήταν η δημιουργία της ταινίας. Βασισμένη σε θεατρικό σενάριο των David Desola και Pedro Rivero, η προσθήκη περισσότερων στοιχείων δράσης για τις ανάγκες της μεγάλης οθόνης, ήταν αναγκαία, κάτι που έφερε σε ρήξη σκηνοθέτη και συγγραφείς, καθώς η ιδέα δεν έβρισκε σύμφωνους τους δεύτερους.

Δεν σου παίρνει και πολύ να νιώσεις τι εστί άνθρωπος. Όλοι για την πάρτη τους. Όλοι για να γεμίσει το δικό τους στομάχι. Απειροελάχιστοι όσοι θα προτάξουν τα στήθη για τον άλλον, τον συνάνθρωπο. Το ποσοστό μετράει υπό του μηδενός για τους «καλούς» της ιστορίας. Ο ήρωας που θα θυσιάσει τα μετρημένα λίγα του, να προσφέρει σε άδεια στομάχια και μυαλά. 

Μερίδες ατόμων-υπαλλήλων-δούλων κηρύσσουν την έννοια της μερίδας, της ίσης διανομής, κατανομής, κατάταξης σε έναν άναρχο κόσμο με κανόνες και ιδέες των από πάνω. Δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει, την μία μέρα είσαι στον 1ο όροφο, την άλλη στον 100ο. Σκέφτεσαι πως πρέπει να κάνεις πίσω. Πρέπει να βοηθήσεις. Όχι από συμπόνια, από φόβο να ‘ναι ο κόρφος σου πάλι καλά. Οι από πάνω δήθεν πετάνε το σκοινί στους από κάτω, το χέρι βοηθείας που μετά θα φτύσουν. 

Χειρότεροι είναι όσοι δουλεύουν για αυτούς. Όλα λειτουργούν βάσει σχεδίου και αν λειτουργούσαν μόνο έτσι θα ήσασταν όλοι χορτάτοι. Ζήσε μια μέρα στην εξαθλίωση και στον φόβο του αύριο και τράβα μετά να πέσεις στην τρύπα, πριν σε ρίξουν αυτοί που σε τοποθέτησαν εκεί με την ταμπέλα της ελεύθερης βούλησης και της ατομικής ευθύνης. 

Για το καλό σου η πλατφόρμα μόνο κατεβαίνει. Κάποιοι μαγειρεύουν, κάποιοι χορταίνουν, κάποιοι πεθαίνουν, κάποιοι παρατηρούν, κάποιοι είναι παιδιά - η πουτίγκα του συστήματος.