Η Έβελιν, μία εξουθενωμένη Κινεζοαμερικανίδα, όχι μόνο δεν μπορεί να συνεννοηθεί με τον πατέρα, τον σύζυγο και την κόρη της, αλλά δεν μπορεί να πληρώσει ούτε τους φόρους της. Όταν της δίνεται η δυνατότητα να μεταπηδήσει σε άλλα σύμπαντα, τίποτα δεν την έχει προετοιμάσει για αυτό που την περιμένει. Όντας ο μοναδικός άνθρωπος που μπορεί να σώσει την ανθρωπότητα από τον ολικό αφανισμό, θα δει με τα ίδια της τα μάτια τις ζωές που θα μπορούσε να έχει ζήσει παίρνοντας διαφορετικές αποφάσεις.

Το σκηνοθετικό δίδυμο των Dan Kwan και Daniel Scheinert, που ακούει στο κοινό καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Daniels ξεκίνησε να υφίσταται δημιουργικά το 2010 μέσω των βίντεο κλιπς, κάτι το οποίο γίνεται και ευκόλως αντιληπτό από την ταχύτητα και τους φρενήρεις ρυθμούς των μετέπειτα ταινιών τους. Το 2016 οι δύο δημιουργοί έκαναν το σκηνοθετικό τους ντεμπούτο στο σινεμά με το Swiss Army Man, μια αμφιλεγόμενη, αλλά συνάμα άκρως ενδιαφέρουσα μαύρη κωμωδία, που φλερτάρει ανάμεσα στο ανούσιο και το ουσιώδες. Έξι χρόνια αργότερα διατηρώντας το προσωπικό τους ύφος, παρουσιάζουν μια υπερφιλόδοξη ταινία που ήδη καταφέρνει να διχάζει.

Το Everything Everywhere All at Once (όπως είναι και ο πολύ πιο ευφάνταστος από τον ελληνικό πρωτότυπος τίτλος) είναι μια ταινία που επιχειρεί να καταπιαστεί με τα πάντα. Μια ταινία ιδιαίτερα πρωτότυπη και γεμάτη με φρέσκιες ιδέες. Είναι αναμενόμενο λοιπόν πως το οργασμικό brainstorming των Daniels θα οδηγούσε αναπόφευκτα στο χάος. Ένα χάος που παρόλα αυτά μοιάζει ισορροπημένο - όσο παράδοξο κι αν ακούγεται αυτό - αφού το τελικό αποτέλεσμα καταφέρνει να ψυχαγωγεί, μέσα από ένα διαρκές κυνηγητό, να είναι άλλοτε σοβαρό (και όχι σοβαροφανές όπως συνηθίζουν αντίστοιχες ταινίες) και άλλοτε αστείο (πολλές φορές στα όρια της καφρίλας), διατηρώντας παράλληλά υψηλά κινηματογραφικά στάνταρ και ψυχαγωγώντας το κοινό επί δύο ώρες και δεκαεννιά λεπτά.

Ξεκινώντας ως μια υπερηρωική παρωδία, από τους τίτλους αρχής μέχρι και την κεντρική ιδέα με τα παράλληλα σύμπαντα, συνεχίζει κλείνοντας το μάτι στην ποπ κουλτούρα μέσα από δεκάδες κινηματογραφικές αναφορές. Από το Matrix και έναν διαφορετικό Ρατατούη μέχρι την Οδύσσεια του Διαστήματος και την Ερωτική Επιθυμία δουλεύει ως μια καλοδουλεμένη μηχανή που ισορροπεί διαρκώς ανάμεσα στην πραγματικότητα και το φανταστικό. Ακόμα και το καστ συντελεί σε αυτό τον σκοπό αφού η χτυπημένη από τη ζωή Μισέλ Γεό μόνο τίγρεις και δράκους δεν καλείται να αντιμετωπίσει, έχοντας την ίδια στιγμή στο πλευρό της, αλλά και απέναντί της, τον υπερευαίσθητο σύζυγό της Κε Χουί Κουάν σχεδόν 40 χρόνια μετά το δεύτερο Ιντιάνα Τζόουνς την απολαυστικότατη Τζέιμι Λι Κέρτις, αλλά και τον θρυλικό Τζέιμς Χονγκ.

Όλα αυτά συμβαίνουν ως και την κορύφωση της, μια από τις πιο ήσυχα θορυβώδεις σκηνές που έχουν υπάρξει στην ιστορία του κινηματογράφου, όπου τα πάντα σταματούν για λίγο, μέχρι να αρχίσουν να τρέχουν ξανά, αλλά αυτή τη φορά με την ταχύτητα του φωτός. Δύο βράχους και ένα μπείγκελ αργότερα, φαίνεται να καταλήγει συμβατικά με βάση τα όσα έχει θέσει η ίδια μέχρι εκείνη τη στιγμή, αλλά στα μάτια μου αυτό δεν είναι κακό. Τα κοινότυπα και κοινότοπα περί της αξίας των ανθρωπίνων σχέσεων και της αγάπης που στο τέλος κερδίζει τα πάντα, εδώ έρχονται να κουμπώσουν με τέτοιο φυσικό τρόπο που σπανίζει και για αυτό της αξίζουν συγχαρητήρια.

Όλες αυτές οι φανφάρες και οι εντυπωσιασμοί, δεν αποτελούν βέβαια τίποτα παραπάνω από λαμπερά  περιτυλίγματα. Στον πυρήνα του, το Τα Πάντα Όλα είναι ένα οικογενειακό δράμα που καταπιάνεται ξανά με πολλά και τα καταφέρνει ως διά μαγείας και εδώ. Από την πολυπολιτισμική κοινωνία της σύγχρονης Αμερικής, μέχρι τη φεμινιστική της χροιά - η οποία παρουσιάζεται άψογα μέσα από δύο, τρεις κωμικές σκηνές - μέχρι το χάσμα των γενεών και την κατάθλιψη, πηγαίνει ακόμα πιο βαθιά προσπαθώντας έστω και με μια αφελή προσέγγιση να απαντήσει τα αναπάντητα περί ύπαρξης και κάποιου βαθύτερου νοήματος.

Εν ολίγοις το μαξιμαλιστικό αποτέλεσμα των Daniels είναι φτιαγμένο με τέτοιο τρόπο που "μιλάει" διαφορετικά στον κάθε θεατή. Χαοτικό και θορυβώδες, όπως και ο κόσμος γύρω μας φιλοδοξεί να κάνει τα πάντα με τον δικό του προσωπικό και εξτραβαγκάντ τρόπο, φλερτάροντας παράλληλα με την κινηματογραφική ιστορία. Αν μη τι άλλο, δε θα μου φαινόταν αδύνατο σε 20 χρόνια από τώρα να θεωρείται κλασικό σαν μια άλλη Μέρα της Μαρμότας για την καθολικά μπερδεμένη εποχή του...