Της Ευγενίας Τσώρη,
Πριν αρκετούς μήνες είχα σημειώσει για να δω την ταινία Assassination Nation, καθώς μόνο και μόνο από την αφίσα της μου είχε φανεί ενδιαφέρουσα. Φυσικά, η μοίρα της έμελλε να ακολουθήσει όλες τις υπόλοιπες ταινίες που βρίσκονται σε αυτή την ατελείωτη λίστα και να μείνει θαμμένη στα κατάστιχα της γράφουσας. Μία υπενθύμιση, όμως, από την πλατφόρμα που όλοι αγαπάμε να μισούμε, μου θύμισε την ύπαρξή της, μιας και η περίοδος που η ταινίας θα παρέμενε εκεί είχε φτάσει στο τέλος της. Αυτή τη φορά, διάβασα τη σύνοψη πριν ξεκινήσω, αλλά αυτό που σίγουρα δεν περίμενα ήταν με πόση ακρίβεια η ταινία θα κατάφερνε να περιγράψει το σύγχρονο πόλεμο που έχουμε κηρύξει απέναντι στα έφηβα κορίτσια.
Η ταινία αποτελεί μια σύγχρονη μεταφορά του κυνηγιού μαγισσών του Σάλεμ, στην Αμερική του 2018. Παρακολουθούμε τη ζωή τεσσάρων εφήβων κοριτσιών σε μια πόλη όπου το aesthetic dream κυριαρχεί. Μέχρι τουλάχιστον να διαρρεύσουν προσωπικά στοιχεία και συνομιλίες των “ισχυρών” της πόλης και να επικρατήσει το απόλυτο χάος. Μέσω αυτής της διαρροής, η εικόνα του αμερικανικού ονείρου των κατοίκων της πόλης γκρεμίζεται και τα πιο ωμά ανθρώπινα ένστικτα βγαίνουν στην επιφάνεια. Οι πρωταγωνίστριες αντιμετωπίζονται ως στόχος που πρέπει να εξολοθρευτεί, είτε μέσω μιας δημόσιας αποπομπής, είτε - όσο προχωράει η ταινία και ο τόνος γίνεται πιο απειλητικός - μέσω του αφανισμού τους.
Ο σκηνοθέτης Sam Levinson έχει ασχοληθεί με την εφηβεία ως θεματική των έργων του αρκετές φορές, με κύριο παράδειγμα τη σειρά Euphoria. Ειδικά στο Assassination Nation, αποτυπώνει με πολύ οξυδερκές βλέμμα την πίεση που η κοινωνία εμφυτεύει στα έφηβα κορίτσια και το διττό ρόλο που τις αναγκάζει να αποδεχτούν. Ο ρόλος τους ως αποδιοπομπαίοι τράγοι σε οποιαδήποτε κατάσταση έρχεται σε πλήρη αντίθεση με αυτόν των αποδυναμωμένων γυναικών, των θυμάτων. Η κοινωνία του Assassination Nation - και φυσικά, ακόμα και έξω από την οθόνη - δεν ξέρει πώς να αντιμετωπίσει τα κορίτσια. Το αφήγημα της αδυναμίας χρησιμεύει μόνο μέχρις ότου να χαρακτηριστούν ως υπεύθυνες για όλα τα δεινά του κόσμου. Είναι γυναίκες ή παιδιά;
Όταν αποκαλύπτεται ότι μια από τις πρωταγωνίστριες έχει συνάψει σχέση με έναν παντρεμένο, το βάρος πέφτει κατευθείαν σε αυτήν. Δεν έχει σημασία ότι είναι ανήλικη, όχι αυτή τη φορά. Υποχρεούται να είναι αυτή και μόνο αυτή η υπεύθυνη των πράξεών της, αυτή που διέλυσε μια οικογένεια. Σηκώνει το όπλο της σε μια συμβολική αντίσταση, αρνούμενη τους ρόλους και τις ευθύνες που της έχουν επιβάλλει. Είναι επαναστάτρια, όπως όλες οι συνομήλικές της, οι οποίες εξεγείρονται απέναντι σε έναν κόσμο που θέλει να τις διαμορφώσει σε καλούπια.
1 comments
εξαιρετικο αρθρο!
ΑπάντησηΔιαγραφή