Της Κατερίνας Δαστερίδη,

Η εντύπωση που είχα πριν δω την ταινία ήταν ότι θα παρακολουθήσω την ζωή σύγχρονων νομάδων με έναν απλό τρόπο , χωρίς ιδιαίτερη πλοκή. Παρ'όλο που παρέμεινε πιστή στον τίτλο της, ήταν μια πολύ πιο σημαντική και ιδιαίτερη εμπειρία.

Το Nomadland από την αρχή του, σε παίρνει από το χέρι και σε βάζει μέσα στο van της Fern , της πρωταγωνίστριας για να ταξιδέψεις μαζί στην ζωή της ,η οποία δεν είναι καθόλου εύκολη. Μετά από τον θάνατο του άντρα της και την οικονομική καταστροφή του εργοστασίου που δούλευε , μένει "houseless αλλά όχι homeless" όπως αναφέρει η ίδια , καθώς ξεκινάει μια καινούργια ζωή μέσα στο άσπρο φορτηγάκι της. Η ταινία θίγει προβλήματα επιβίωσης όπως η έλλειψη θέρμανσης, σταθερού μισθού έως την μοναξιά , τον πόνο από την απώλεια αγαπημένου ανθρώπου. Καθ'όλη την διάρκεια της, βλέπουμε πολύ όμορφες στιγμές φιλίας, αλληλοβοήθειας μεταξύ των νομάδων, μαθαίνουμε τα όνειρα , τις ιστορίες , τις πληγές τους και γινόμαστε μέρος της κοινότητας. Μετά από λίγο έχεις απορροφηθεί και ταυτιστεί με τις ζωές τους χωρίς αναγκαία να ζεις ό,τι ζούνε αλλά βρίσκεις κομμάτια του εαυτού σου. Σε αυτό ίσως ευθύνεται και το ότι πολλοί νομάδες φίλοι της Fern καταθέτουν με έναν πολύ μοναδικό και προσωπικό τρόπο εμπειρίες από την πραγματική τους ζωή.

Μια από τις σκηνές που με άγγιξε περισσότερο είναι όταν αλλάζει ο χρόνος και η Fern κάθεται μόνη της στο van , τρώγοντας δημητριακά και ακούγοντας την αντίστροφη μέτρηση από το ραδιόφωνο . Την επόμενη χρονιά βρίσκεται επίσης μόνη και κρατώντας το ξυλάκι που βγάζει φωτιά στις τούρτες γενεθλίων , περπατάει ανάμεσα στα υπόλοιπα vans και εύχεται καλή χρονιά. Η δεύτερη αλλαγή χρόνου σε χτυπάει πιο δυνατά γιατί έχει προηγηθεί ένας χρόνος γεμάτος γνωριμίες , δημιουργία δεσμών φιλίας και προσωπικής εξέλιξης αλλά σε μια στιγμή που όλοι την έχουμε συνδέσει με οικογενειακές αναμνήσεις , η Fern ξανά βρίσκεται στην αρχή. Αυτό εν μέρη είναι από επιλογή της γιατί έχει μία αδελφή που την παρακαλεί να μείνει μαζί με την οικογένεια της αλλά δεν μπορεί ούτε θέλει. Η ανάγκη για μοναξιά , ελευθερία και αυτονομία της Fern δημιουργήθηκε αφού οι συγκυρίες την έφεραν στην νομαδική ζωή ή οι καταστάσεις ήταν η αφορμή για να ζήσει όπως πραγματικά αγαπάει ; Προσωπικά παίρνω το δεύτερο ως την αλήθεια αφού μέσα από την μοναδική ζωή της στην φύση ανακαλύπτει τον εαυτό της, τις αντοχές της αλλά και υποσυνείδητα συναισθήματα , ανάγκες που καλύπτονται από το πένθος και το κενό που νιώθει με την απώλεια του άντρα της.

 

 

Αυτή η ανάγκη για μοναχικότητα που ανέφερα παραπάνω είναι κάτι που λίγο πολύ όλοι επιζητάμε είτε σε μικρότερο είτε σε μεγαλύτερο βαθμό, αλλά όταν αυτή είναι αναγκαστική και αναπόφευκτη τότε δεν την επιθυμούμε. Όμως η πρωταγωνίστρια μας ενώ της παρουσιάζονται ευκαιρίες για μια ζωή με κοντινά της άτομα (κάτω από μια σταθερή στέγη) τις απορρίπτει και συνεχίζει το ταξίδι της όσο και αν την πονάει. Συνεχίζει χωρίς δισταγμό την δική της διαδρομή προσπαθώντας να αποδεχτεί τις απώλειες και τις αλλαγές που σταδιακά μεταβάλουν τον κοντινό φιλικό της κύκλο. Αν αφαιρέσουμε τις αμέτρητες δυσκολίες της ,η ομορφιά της νομαδικής ζωής με την εξερεύνηση του άγνωστου, την καθημερινή επαφή με την φύση και την ηρεμία που προσφέρει είναι ίσως κάτι που πολλοί άνθρωποι έχουν ανάγκη να ζήσουν έστω και για μικρό διάστημα. Ένα διάλειμμα από τον ασφυκτικά γρήγορο ρυθμό της καθημερινότητας και ταυτόχρονα ένα δώρο στους ίδιους για να ανακαλύψουν τον εαυτό τους.