Σε περίπτωση που δεν το έχετε πάρει ακόμα χαμπάρι, το Διεθνές Φεστιβάλ Δράμας, ένα από τα σπουδαιότερα που αφορούν τις ταινίες μικρού μήκους σε όλη την Ευρώπη έχει επιστρέψει για την 45η εκδοχή του, πιο δυναμικά από ποτέ.

 Το κινηματογραφικό βλέμμα της χώρας και όχι μόνο, από την αρχή της εβδομάδας, όταν και άρχισε είναι στραμμένο εκεί παρακολουθώντας με ενδιαφέρον τις ταινίες που θα μας απασχολήσουν στο άμεσο μέλλον, αλλά και τους μικρομηκάδες που επιστρέφουν ή εμφανίζονται για πρώτη φορά μαζί με τις δουλειές τους.

Η τελετή έναρξης έλαβε χώρα στις 5 Σεπτεμβρίου, πιο νωρίς από ποτέ, ενώ αύριο στις 11 του μηνός, αναμένουμε τα βραβεία που ψάχνουν τους μελλοντικούς τους κατόχους.

Τη φετινή εκδήλωση τιμούν με την παρουσία τους σημαντικά πρόσωπα του σινεμά και του πολιτισμού φέτος. Από τον Βασίλη Κεκάτο τον πρώτο Έλληνα σκηνοθέτη που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα Μικρού Μήκους στο Φεστιβάλ των Καννών («Η απόσταση ανάμεσα στον ουρανό και εμάς»),  μέχρι τον Γιάννη Οικονομίδη που παρουσίασε ένα πολύ ενδιαφέρον μάστερκλας και τον Πάβελ Παβλικόφσκι και ένα αφιέρωμα στα ντοκιμαντέρ του.

Το 45ο DISFF διεξάγεται φέτος στον κινηματογράφο Ολύμπια και το Δημοτικό Ωδείο Δράμας (Αίθουσα Αντώνης Παπαδόπουλος), στο θερινό κινηματογράφο Αλέξανδρος, στον κήπο του πολιτιστικού χώρου ΚΥΚΛΩΨ, στο καφέ-πολυχώρο Ελευθερία (συμβολή των οδών Βενιζέλου και Κουντουριώτου) καθώς και διαδικτυακά, μέσω της πλατφόρμας του Φεστιβάλ.

Τέλος εντυπωσιακά είναι και τα νούμερα, αφού συνολικά αναμένεται να παρουσιαστούν 148 ταινίες από περισσότερες από 33 χώρες  σε όλα τα προγράμματά του Φεστιβάλ.

Έχοντας κατά νου τα παραπάνω σημαντικά ή μη (εσείς θα κρίνετε), πιο κάτω σας γράφω τις σκέψεις μου για 3+1 ταινίες, που έχουν αρετές και είναι άξιες της προσοχής σας, δίχως να ξέρω αν θα ακολουθήσει δεύτερο κείμενο μετά το τέλος της διοργάνωσης...

Δάφνη

Η Δάφνη αλλάζει τον ένα σεξουαλικό σύντροφο μετά τον άλλον, αλλά δεν φαίνεται να είναι ικανοποιημένη, τουλάχιστον όχι με αυτό που πίστευε ότι χρειαζόταν. Πόσο μακριά μπορεί να φτάσει για να νιώσει λίγη στοργή;

Η Τώνια Μισιαλή, έχοντας στο ενεργητικό της αρκετές μικρού μήκους μέχρι τώρα. αλλά και μεγάλη εμπειρία από παραγωγή ταινιών, παρουσιάζει εδώ ένα φιλμ με αρετές που ακολουθεί μια μπερδεμένη κεντρική ηρωίδα. Μπερδεμένη εξαιτίας των θέλω και των πρέπει της. Μοιάζει αποκομμένη από το περιβάλλον γύρω της και ζητάει απεγνωσμένα να βρει μια ζεστή αγκαλιά, δίχως να έχει μεγάλη επιτυχία. Σε όλα αυτά προστίθεται ένα κωμικοτραγικό και σχεδόν δυστοπικό σχόλιο πάνω στην πανδημία, της οποίας η ταινία αναγνωρίζει την παρουσία.

Ο ξέφρενος ρυθμός και οι έντονες σκηνές γεμάτες με άχρωμο σεξ, τις οποίες καταγράφει από απόσταση με την κάμερα της η δημιουργός, οδηγούν σ' ένα φινάλε που πετιέται από το πουθενά, προσπαθώντας, μάλλον μάταια να εκμαιεύσει τα συναισθήματα του θεατή. 

Η Νιόβη Χαραλάμπους, καταφέρνει πάντως σε λιγότερο από 20 λεπτά να κάνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο ολοκληρωτικά δικό της.

Η Κούρσα

Ο Φρίξος, ένας κυκλοθυμικός ταξιτζής, βιάζεται να πάει να δει έναν αγώνα ποδοσφαίρου. Δεν θα πάει ούτε στη μάνα του αν και της το είχε υποσχεθεί. Το ταξίδι στον χρόνο που θα κάνει με την 90χρονη κυρία Έλλη όμως, θα τον πείσει να αναδιατάξει τις προτεραιότητές του.

Σε πρώτη φάση ήμουν σίγουρος πως η ταινία θα εκτροχιαστεί πλήρως από τον σκοπό της, αφού η επιλογή δύο τόσο μεγάλων ονομάτων (Έφη Παπαθεοδώρου, Μάκης Παπαδημητρίου) για μια ταινία μικρού μήκους θα μπορούσε άνετα να μετατραπεί σ' έναν ωραιότατο κράχτη, Παρόλα αυτά στην "Κούρσα" του Γιώργου Λεοντοκιανάκου, παρακολουθούμε μια ιστορία ανάμεσα σε δύο αγνώστους που περνούν μαζί δύο ώρες οι οποίες αλλάζουν τις ζωές τους...μάλλον προς το καλύτερο.

Όσο απλοϊκό κι αν ακούγεται αυτό, το τελικό γλυκόπικρο αποτέλεσμα κρίνεται άκρως ικανοποιητικό, αφού όλα κυλούν φυσικά, πράγμα σπάνιο για ταινία μικρού μήκους, με τον Μάκη Παπαδημητρίου να αποδεικνύει περίτρανα για ακόμα μια φορά, πως μπορεί να προσαρμοστεί παντού. 

Όσο επιφανειακές κι αν είναι οι επιρροές από το σινεμά του Τζάρμους, είναι καλοπροαίρετες, όπως καλοπροαίρετη είναι και μια βόλτα στο άδειο κέντρο της Αθήνας.

Στο Θρόνο του Ξέρξη

Στην εργασιακή δυστοπία των ναυπηγείων του Περάματος, η χρόνια απαγόρευση της σωματικής επαφής έχει μετατρέψει τις ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις σε απόκοσμες προσομοιώσεις καταπνιγμένου αισθησιασμού που υπερβαίνει τα ετεροκανονικά στερεότυπα της επιθυμίας.

Δεν πρόκειται να μπω σε πολλές λεπτομέρειες για το συγκεκριμένο φιλμ, αφού η φήμη του έχει ήδη ξεπεράσει κατά πολύ το μέγεθος και την αξία(;) του, εξαιτίας της παρουσίας της στο Φεστιβάλ των Καννών, αλλά και του Γιώργου Μαζωνάκη που πρωταγωνιστεί. Αυτό ακριβώς εκμεταλλεύεται και σε μεγάλο βαθμό η ταινία, σε συνδυασμό με το έντονο φλου στοιχείο που την διακατέχει, δημιουργώντας όμορφες βιομηχανικές εικόνες μια αλληγορικής δυστοπίας.

Η Εύη Καλογηροπούλου συνεχίζει ακριβώς από εκεί που σταμάτησε με το φιλόδοξο, αλλά άνισο Motorway 65, παρουσιάζοντας εδώ με την προσωπική της κινηματογραφική γλώσσα ένα στοχαστικό φιλμ που ναι μεν αποτελεί πιο safe επιλογή, αλλά μέχρι τώρα την δικαιώνει ...

Salted Lake

Ένα σύντομο ταξίδι εξερεύνησης της σχέσης μεταξύ γυμνισμού και σεξουαλικότητας στην παραλία λιμανάκια της Βουλιαγμένης.

Το +1 των επιλογών προέρχεται από το εθνικό σπουδαστικό τμήμα και είναι ντοκιμαντέρ. Όμορφες εικόνες, όμορφα λόγια και ακόμα πιο όμορφοι άνθρωποι συνθέτουν ένα ονειρικό φιλμ, το οποίο παρότι δεν έχει σενάριο, έχει σίγουρα φαντασία και αλήθεια μέσα του. Γυμνά σώματα αγκαλιάζονται πάνω στους ακατέργαστους βράχους, την ίδια ώρα που ο ήλιος σμίγει με τη θάλασσα...

Μια ταινία σε σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Σολτς, που αποτελεί φόρο τιμής στους επίγειους παράδεισους της Αττικής και τις άγνωστες ιστορίες που τους συνοδεύουν.